ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

Μετά από 35 χρόνια σε πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις, μόλις την περασμένη Τετάρτη 29 Ιούνη βίωσα με τον πιο τραυματικό τρόπο την βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Δεν ήταν τα δακρυγόνα και τα χημικά που εκσφενδονίζονταν πάνω σε ηλικιωμένους και παιδιά εξ επαφής αλλά και το «μίσος» των «οργάνων της τάξης» που επιτίθονταν με «ιερή» μανία στον «εχθρό».

Τετάρτη απόγευμα. Πλατεία Κλαυθμώνος. Συγκέντρωση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται. Συζητάμε με την Αναστασία τα γεγονότα που έχουν συμβεί από χθες το πρωί, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί τον μικρό της γιο Άρη που ανεβοκατεβαίνει στα παγκάκια. Η πεποίθηση είναι ότι έχουν βάλει στόχο όχι μόνο να διαλύσουν τους ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ αλλά και να τρομοκρατήσουν τον κόσμο για να μείνει σπίτι του.

Σε μια στιγμή, μια ομοβροντία από χημικά, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου – λάμψης «κεραυνοβολεί» την πλατεία και ταυτόχρονα μηχανές με
«Δελτάδες» περικυκλώνουν τον κόσμο. Οι συνεπιβάτες των οδηγών κατεβαίνουν από τις μηχανές και με τα γκλόμπς στα χέρια χτυπούν αδιακρίτως.

Ψάχνω την Αναστασία και τον μικρό αλλά μέσα στον πανικό είναι αδύνατον να τους εντοπίσω.

Ένα παιδί γύρω στα 20 έχει εγκλωβιστεί στο κάτω μέρος της πλατείας -απέναντι από την εκκλησία- και μια ομάδα ΜΑΤατζήδων το χτυπούν αλύπητα όπως είναι πεσμένο στο έδαφος και ετοιμάζονται να το ποδοπατήσουν.

Ενστικτωδώς βαδίζω προς το μέρος τους μαζί με άλλους, τραβάμε το παιδί κυριολεκτικά μέσα από τα πόδια τους και προσπαθούμε να το προφυλάξουμε σε μια στοά στην Αριστείδου.

Έχει χτυπηθεί άγρια στον ώμο. Αρνείται να πάει στο νοσοκομείο ενώ έρχονται πολλοί κοντά μας με Maalox, οινόπνευμα, παγωμένα μπουκάλια με νερό και προσπαθούν να τον ανακουφίσουν. Οι «βάρβαροι» επιστρέφουν και φεύγουμε πάλι άρον-άρον, ο μικρός μας ευχαριστεί και χάνεται παραπατώντας μέσα στον κόσμο.

Η εικόνα που στροβιλίζεται στο μυαλό μου είναι του κατ’ ευφημισμόν Υπουργού Προστασίας του Πολίτη πριν από τριάντα χρόνια να κρατά την ματωμένη σημαία στην πορεία του Πολυτεχνείου.

- Μέχρι που μπορεί άραγε να φτάσει η μετάλλαξη;

- Πόσο μπορεί η εξουσία να πωρώσει και να εξαφανίσει συνειδήσεις;

- Τι θα μπορούσε να απαντήσει σ’ αυτό το παιδί που διαδήλωνε ειρηνικά σε μια συγκέντρωση που συγκάλεσαν τα τριτοβάθμια συλλογικά όργανα της χώρας;

- Ποια θα είναι η αντίδραση του νεαρού αύριο απέναντι όχι μόνο σ’ αυτούς που τον ξυλοκόπησαν ανελέητα και αναίτια αλλά και σ’ αυτούς που έδωσαν την εντολή;

- Τι εικόνες καταγράφτηκαν στο υποσυνείδητο του μικρού Άρη σχετικά με το πώς διαλέγεται το δημοκρατικό μας καθεστώς με τους πολίτες του;

Η απάντηση σ’ όλα τα παραπάνω είναι η γενική αντίδραση, η εξέγερση, η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.

Διαφορετικά, πως να κοιτάξουμε στα μάτια τον εικοσάχρονο, τον Άρη, τα παιδιά μας, αφού θα έχουμε συναινέσει με την σιωπή μας και την ανοχή μας να τους παραδώσουμε μια χώρα ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΗ, με ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, αποδεκατισμένη από τα πιο ταλαντούχα μυαλά και με ξεπουλημένο τον εθνικό της πλούτο.

Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σ’ αυτή την κατρακύλα. ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ.

Ο Συμμορίτης