Συνέντευξη Τύπου ΑΔΕΔΥ: Για τις εξελίξεις και τη θέση των μισθωτών, συνταξιούχων, ανέργων

Διανύουμε μια (ακόμη) κρίσιμη περίοδο. Η πορεία των πραγμάτων καθιστά αναποτελεσματικά τα δημοσιονομικά μέτρα, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Η Κυβέρνηση παρουσιάζει και ετοιμάζει νέα επώδυνα μέτρα με πυρήνα το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό (όρια ηλικίας, ύψος σύνταξης και εργάσιμος βίος) αφαιρώντας τα στοιχεία της κοινωνικο-ασφαλιστικής δομής της χρηματοδότησης του συστήματος (τριμερής χρηματοδότηση) ή της συμμετοχής του Κράτους με το 1% του ΑΕΠ.

Συγκριτικά οι δαπάνες για την Παιδεία (3,6%), την Υγεία (2,9%), την Κοινωνική Ασφάλιση (4,2%) και προβλέπεται έως το 2030 να κρατηθεί στο 4,8%, συνολικά 10,7%, υπολείπονται του 13% και πλέον που απαιτείται για την εξυπηρέτηση των δανείων. Με αμυντικές δαπάνες 4,8% και ανεργία που καλπάζει προς 17% είναι ορατό ότι στραγγαλίζονται η κοινωνική πολιτική, τίθεται σε μεγάλη δοκιμασία, ρήγμα και περιπέτεια η κοινωνική συνοχή.

Η εμπλοκή του ΔΝΤ καθώς και τα προγράμματα δομικής προσαρμογής «ένας αγώνας δρόμου που ο τερματισμός προσδιορίζεται διαρκώς σε νέα και μεγαλύτερη απόσταση και παρά την προσπάθεια ο δρομέας αντιλαμβάνεται μόνιμα ότι είναι πάντα πίσω».

Η υπόθεση του μεγέθους του δημόσιου χρέους, της εξυπηρέτησης και της αναδιάρθρωσής του, της μείωσης, δεν μπορεί να λυθεί σε βάρος και πάλι των μόνιμων υποζυγίων. Απαιτείται νέα μεσομακροπρόθεσμη στρατηγική.

Το νέο δόγμα για το μονόδρομο λήψης επώδυνων και σκληρών μέτρων με μόνο θέμα το χρόνο και τη διάρκεια εφαρμογής τους, είναι μια θεολογία με μεγάλη δόση κινδυνολογίας αλλά και αποτυχίας (αφού τα πρόσφατα μέτρα βάθυναν την ύφεση και επομένως την κρίση και οι θυσίες δεν «εξευμένισαν» τις αγορές) με μόνο αποτέλεσμα: τη μεταφορά πόρων και κεφαλαίων από τους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους και τους αγρότες, στις θυρίδες των τραπεζιτών και των πλουσίων.

Διαβάζουμε για ιλιγγιώδη ποσά που μεταφέρονται στο εξωτερικό. Το «δημόσιο» έφυγε στο εξωτερικό και το χρέος έμεινε για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ανέργους στο εσωτερικό.

Η Κοινωνική Ασφάλιση και ιδιαίτερα για το Δημόσιο : το Ταμείο Πρόνοιας με άνοιγμα 810 εκ. και εκκρεμείς αιτήσεις για εφάπαξ 18.500 (αύξηση 25,7% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2009), η διαρκής οριακότητα λειτουργίας του ΟΠΑΔ και η είσοδος στην ίδια - αδιέξοδη κατάσταση του ΤΕΑΔΥ και του Μετοχικού Ταμείου, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αποδόμησης, εγκατάλειψης στην τύχη τους των κοινωνικοασφαλιστικών ταμείων.

Σήμερα η μονιμοποίηση των εργαζομένων με σχέση ιδιωτικού δικαίου, αορίστου χρόνου στο δημόσιο και η ένταξή τους στα Ταμεία του Δημοσίου, η ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό, η άμεση επιχορήγηση του Ταμείου Πρόνοιας (η απόδοση μέρους από το 1 δις 300 εκ. που επιβάρυνε διαχρονικά η κυβερνητική, κρατική, πολιτική, το Ταμείο), είναι στοιχειώδης όρος επιβίωσης των κοινωνικοασφαλιστικών δομών για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους του Δημοσίου.

Η συνέχεια πολιτικών πολλαπλής ανισοκατανομής εισοδημάτων, δικαιωμάτων και πλούτου, υπέρ ορισμένων και λίγων, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, των μικρομεσαίων, των νέων αυξάνει την κρίση, την ύφεση και τα αδιέξοδα.

Μέσα στην «τρικυμία» πρέπει καθαρά, για άλλη μια φορά, να τονίσουμε:

1. Η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η άντληση τεράστιων δημόσιων και κοινωνικών πόρων, για την επιβίωση και κερδοφορία του, τα καρτέλ, η κατασπατάληση πόρων για την αναπαραγωγή ενός πελατειακού συστήματος, το έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής και δημιουργικότητας, λιτούς και αποδοτικής αξιοποίησης των δημόσιων και κοινωνικών πόρων, η φοροκλοπή, φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, - αποφυγή, συνθέτουν το αδιέξοδο της ελληνικής περίπτωσης και μορφής κρίσης και όχι οι Δημόσιες Υπηρεσίες, η μισθωτή εργασία, η πραγματική οικονομία.

2. Σήμερα πράξη ευθύνης είναι η αναδιάταξη του σκηνικού, η έξοδος των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων από τη θέση όπου είναι: με την πλάτη στον τοίχο και μόνιμος στόχος επίθεσης, ενοχοποίησης, το υποζύγιο της ζημιάς, του κόστους της κρίσης.

Χρειάζεται σθεναρή αντίσταση, κινητοποίηση. Κοινωνικοί αγώνες και μέτωπο, άνοιγμα νέων, ενωτικών, ευρύτερων πεδίων δράσης με κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στις 11 π.μ. στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Συνεχίζουμε, απεργούμε 22 Απριλίου με κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στις 11.00 π.μ. στην Πλατεία Κλαυθμώνος, διαμαρτυρόμαστε 27 Απριλίου, διεκδικούμε και απεργούμε 1η Μάη, κλιμακώνουμε μετά. Μπορούμε με τον αγώνα μας να σταθούμε φραγμός, να ανατρέψουμε άδικες και καταφανώς δυσανάλογες «προσαρμογές» να επαναφέρουμε, να διευρύνουμε δικαιώματα.



Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.