Χρειάστηκαν τρεις ώρες

Από τη "Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία" αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο.
Είναι να αναρωτιέται κανείς τι μας περιμένει ακόμα! Τι άλλο θα ακολουθήσει? Που βρίσκεται ο πάτος? Ποιός μας δουλεύει τοσο πολύ και τον κοιτάμε?

Χρειάστηκαν τρεις ώρες
Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Μέσα σε μόλις τρεις ώρες, από τις πέντε το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι τις οχτώ το βράδυ, καταργήθηκαν κατακτήσεις οι οποίες χρειάστηκαν τουλάχιστον μια πεντηκονταετία για να επιτευχθούν και για κάποιες δόθηκαν σκληροί αγώνες.
Μιλάμε για την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου για έμμεση κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και δραστική περικοπή των αμοιβών όσων απασχολούνται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ειδικά οι συλλογικές συμβάσεις δεν ήταν προϊόν κάποιας νομοθετικής ρύθμισης κάποιας στιγμής του παρελθόντος, αλλά αποτέλεσμα πολύχρονων διεκδικήσεων που δεν κατακτήθηκαν ανώδυνα, το αντίθετο.
Η περαιτέρω διαδικασία, η ψήφιση δηλαδή από τη Βουλή με ρυθμούς ενός κατεπείγοντος νομοσχεδίου μέσα σε ελάχιστες συνεδριάσεις και μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο, σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ηχεί βαρύγδουπο, αλλά δεν είναι. Κανένας δεν εγγυάται ότι όλα όσα καταργούνται θα επανέλθουν κάποια στιγμή. Το μόνο βέβαιο είναι αυτό που συμβαίνει τώρα. Πως αλλάζουν θεμελιωδώς όσα γνωρίζαμε για τις εργασιακές σχέσεις και η λέξη «ζούγκλα» θα είναι φτωχή για να περιγράψει όσα θα συμβούν. Και πως χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με ήδη κουτσουρεμένες απολαβές (από την αρχή της εφαρμογής του Μνημονίου) θα υποστούν νέα γενναία μείωση σε αυτές.
Το θεμελιώδες ζήτημα ωστόσο δεν είναι ο συμβολισμός της ταχύτητας με την οποία αναιρούνται κατακτήσεις χρόνων. Είναι πως με την ίδια ταχύτητα από τη μια στιγμή στην άλλη επιδεινώνεται δραματικά η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Που είχαν προγραμματίσει τις ζωές τους με συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία δεν υπάρχουν πια...