Συναντήσεις στο Πολυτεχνείο

Κάθε χρόνο στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάποιοι συνάδελφοι συναντιόμαστε, προγραμματισμένα ή τυχαία. Για κάποιους συναδέλφους η επικαιρότητα της εξέγερσης του 73 αποτελεί σημαντικό κίνητρο για να αποφασίζουν να συμμετέχουν, μεταξύ άλλων χιλιάδων ανθρώπων, στην ετήσια πορεία (και φέτος παρά την βροχή πολλές χιλιάδες ανθρώπων κάθε ηλικίας ήταν εκεί).
Για πολλούς επίσης, η 17η του Νοέμβρη αποτελεί ορόσημο και ξυπνάει μνήμες. Μνήμες πολλές φορές ζωντανές γιατί οι ίδιοι συνάδελφοι συμμετείχαν στα γεγονότα χωρίς ποτέ να το έχουν κάνει γνωστό, ίσως γιατί θεωρούσαν τότε, όπως και σήμερα, τη συμμετοχή τους αυτονόητη.
Αυτούς τους ανθρώπους και άλλους πολλούς, ίσως να εκφράζουν οι στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη στο ποίημα με τίτλο «Φοβάμαι» που γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983.

Φοβάμαι

Φοβάμαι
Τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία – μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ΄κλείναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
που τα’ σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.